გამაერთგულე და ეს ერთი გული მიისაკუთრე. მაქციე შენად და სხვას არ ფიქრობს ჩემი გონება. დალეწილ რეალობაში შემოაბიჯე და გამამთელე. გახსოვს გპირდებოდი წვიმაში ფეხშიშველა სიარულს  ან საღამოს თბილისში რეტიანივით ცეკვას? შეგისრულებ, რომ დამიმახსოვრო ისეთი როგორიც ვარ სინამდვილეში, რომ ყოველი წვიმა გახსენებდეს ჩემს თავს. ყოველი ქალი ხმამაღლა მოსაუბრე გახსენებდეს ჩემს საუბარს ქუჩაში ისე, გეგონება ორნი ვართ და იცი? კი ხმამაღლა იმიტომ გესაუბრები, რომ იმ მომენტში მხოლოდ ჩვენ ორნი ვართ. სადაც არ უნდა ვიყოთ რაოდენ ხალხმრავალ ადგილას მაინც შენს იქით არაა მზერა, ფიქრი და გონება… გამაერთგულე და ასეთ ერთგულს ხანდახან მეშინია მარტო დარჩენის…

შენზე შეყვარებული ქალის მზერა )))

…

და გაზაფხულზე შემოსული ადამიანები ვერ მოგიტანენ შემოდგომას ან თოვლს… უნდა გჯეროდეს, ყოველი მარცხის მერე, ყოველი იმედგაცრუების მერე, ყოველი გულის ტკენის მერე,  უნდა გჯეროდეს და უნდა იცოდე, რომ არიან შენი ადამიანები, არიან პირადად შენთვის გაჩენილი ადამიანები და მათ თვალის ანარეკლში საკუთარ ბედნიერ მზერას, იჭერ…. გაზაფხულზე შემოსულ ადამიანებს სიცოცხლე მოაქვთ სხვა ფერი … 🙂 გაზაფხულის ადამიანები თავის სიმჩატით გახსენებენ შენს სიმსუბუქეს…ტყუილად არ იწყებენ ფარფატს პეპლები გაზაფხულზე ..

Пройдёт война, боитесь мира !!! Слава Украине!!!

Второй день как я в Грузии, не могу заснуть потому что  я Украинка и этого не изменить. Мне больно от моей беспомощности, что не могу помочь моим там и приходится только заглативать слезы и злость… Я украинка которая не знает язык, которая никогда не жила на Украине но ей больно смотреть на это все.  Я молюсь за каждого из вас, я кохаю вас и обнимаю !  Мира Украине, героям слава!!!!

ქვეყნიერების გასაყარზე ვარ, აქ მთავრდება ჩემი ცა და არ ვიცი იმ ბურუსის იქით რა ხდება. ვდგავარ, ვფიქრობ… რაზე უნდა ვიფიქრო როცა უკვე საკმარისად ვიფიქრე. დღითი დღე ქრება ყოველი პერსონაჟი თუ იდეა რაც წარმოდგენილი მქონდა ამ ნისლს იქით. კარამელის მთებიც თითქოს ორთქლდებიან და აღარ აქვთ ის სასიამოვნო კარამელის არომატი. ვდგავარ ცის კიდეზე და მხოლოდ ცივი,გრილსურნელიანი ნიავი მავსებს… მაგრძნობინებს რომ არ ვარ ერთ-ერთი იმ მკვთარდაგანი, რომლებმაც ასე დაამძიმეს დედამიწა. ახლა უბრალოდ ვწელავ საზღვრის გადაკვეთას, ვწონი იმას რაც მაქვს და იმას რაც შეიძლება დამხვდეს იქ. ვტკბები ამ ინტერესით ვინაიდან როგორც კი გადავდგამ ნაბიჯს წინ ისედაც ყველაფერს აეხდება ფარდა და აღარ იქნება ასე მიმზიდველი, საინტერესო და სანატრელი. თუ ფეხსაცმელი გიჭერს უნდა შეცვალო იგი და არა მოიჭრა ფეხი ამის გამო…

სამწუხაროდ ყველაფერი სრულდება…წიგნები,ამბები,ზღაპრები. ყველაფერს თავის ლოგიკური დასასრული აქვს!

ჩემს პირად ჯოჯოხეთს სხვა ვერ გაივლის, ის მე უნდა გავიარო ნაბიჯ-ნაბიჯ დაფიქრებულად და გააზრებულად…

არასოდესაა გვიანი დაიწყო ცხოვრება სუფთა ფურცლიდან ისე , რომ ძველი “ნაჯღაპნები” უბრალოდ აღარ გიქმნიდეს დისკომფორტს… ყველა ადამიანი მახსოვს ჩემს ცხოვრებაში, ყველას დავუთმე რაღაც ადგილი ჩემს გულში და გონებაში სამუდამოდ, მაგრამ ადამიანი მაშინ ხარ ძლიერი როცა პოულობ ძალას ახალი ადგილები გაიჩინო, ახალი შესაძლებლობები გამოიყენო და ახალი ადამიანები შემოიყვანო შენს ცხოვრებაში… 30 წელი არც სიბერის ასაკია ჩემთვის, არც იმედგაცრუებების და მითუმეტეს არც ვარდისფერი სათვალეების, არამედ უფრო გაზრდის, დაჭკვიანების და გაძლიერების… როცა ქარები აღარ გაშინებენ და შენი მარტოობაც გიყვარს 🥰

არასოდეს გაუშვათ ის ვინც გიყვართ უკოცნელად, ჩაუხუტებლად… შეიძლება ხვალ თქვენ აღარ იყოთ ან ის გაქრეს სადმე. ყველაზე ცუდი შეგრძნებაა როცა ვიღაცას ვაკლებთ ალერსს, ტკბილ სიტყვას ან უბრალოდ გაღიმებას და ეს ყველაფერი სინანულად ილექება ჩვენში… არასოდეს გაუშვათ ადამიანები დაუფიქრებლად და თუ მაინც გაუშვით მაშინ ეფერეთ,კოცნეთ და უღიმეთ რაც შეიძლება მეტი…

წარსულზე ფიქრისას მხოლოდ იმ ადამიანებს უნდა ვიხსენებდეთ ვინც აწმყოში ვერ მოხვდა…

შენ ის წარსული ხარ, რომელიც მომავალშიც იქნები მანამ, სანამ მეხსიერებას ძალუძს ფიქრი, აზროვენება და გახსენება. შენ ის ადამიანი ხარ, რომელმაც ყველაზე ძალიან მატკინა გული მაგრამ, მაინც ვერ ვბრაზდები შენზე თუმცა გატყუებ… შენზე იმდენად მჭამს ბრაზი, რომ მზად ვარ ბოლო სიტყვებით გლანძღო, უკიდეგანოდ. შენ ის ადამიანი ხარ, რომელიც ყველაზე ძალიან მენატრება, რომელიც ყველაზე ძალიან მაკლია, რომელიც ყველაზე ძალიან მინდოდა დიდხანს ყოფილიყო ჩვენთან: ჩემთან, სოფისთან დათასთან… შენ ის მთვარე ხარ რომელიც ჩვენი დედამიწის გარშემო ტრიალებდა… ისევ მგონია მოხვალ და რამე უაზრო ფრაზით ეცდები გამოხვიდე სიტუაციიდან… მენატრები, სიგიჟემდე მენატრები და ეს ბანალური ფრაზა ახლა ყველაზე კარგად გამოხატავს ჩემს შეგრძნებებს.